Een humide ode

Ralph Ternauw: Het was de jongstverleden donderdagavond, hè Thea? Dat wij tehuis keerden van een aimabel relationeel dineetje waarbij ik usance conform de aanjaagfunctie had vervuld en wij thuis nog even de televisie inschakelden om wat te verwijlen bij Laat de Leeuw omdat ik het met mevrouw Terpstra eens ben dat homo's uit de kast moeten komen en bijgevolg voorzeker uit de kijkkast en toen zagen wij, Thea weet je nog? Een haarscherp, bijna iconografisch portret van deze jaren negentig. Het puur zintuiglijk genot dat dit tableau in mij genereerde, dank ik aan de kunstenaar Cirano, hè Thea? Eh, het Groninger Museum en het onbelemmerde seksuele plezier en de vrijgevochtenheid waarvan de gehele context binnen dewelke dit uitnemende kunstwerk figureerde, vibreerde.
Het gebodene wekte bij Thea een wat meer modeste interesse, hoewel ik gepoogd heb, haar de momentane plaats van deze fotografie binnen de kunstgeschiedenis der twintigste eeuw duidelijk te maken, wilde Thea naar bed en als ik zeg naar bed, dan bedoel ik naar bed. In deze echtelijke sponde, ja, hebben wij vierendertig jaar lang ons onbekommerd uitgeleefd in vleselijke boulage en terwijl ik ons huwelijk voor mijn geestesoog de revue liet passeren, bleven de ongemeen sterke beelden van schoonheid der gewraakte affiche op mijn netvlies dansen en dat is het kenmerk van alle grote kunst, Thea, het laat de beschouwer niet meer los.
Toen heb ik Thea gevraagd mij oraal met haar eau de nuit te befontaineren, maar helaas heeft zij deze urinale geste, als zijnde pervers, afgewezen, waardoor ik ten eeuwige dage verstoken zou zijn gebleven van deze ultieme genotsemotie die de totale seksuele onderwerping aan een vrouw met zich mee kan brengen, want Thea, je weet heel goed dat ik mij jamais, jamais, jamais, zou laten besproeien door een lichtekooi. En het was zulke briljante Pernand-Vergelesses geweest, toch? Ttt, '94, ooh, fff.
Toen ben ik met Thea tot een modus pipendi geraakt, waarbij zij heeft geaccordeerd dat zij haar humide ode aan een po'tje zou bewijzen, waarvan wij het tele gele volume vanmiddag hebben overgegoten in ons plantengietertje en ik vraag Thea nu in alle hoofsheid of zij mij dit klaterend applausje voor de volkomen feminiene emancipatie zou willen toedienen, lieverd, hè? Kom maar Thea, ja kom maar, kom maar meisje...
[Thea giet met een plantengieter de gele vloeistof in de mond van Ralph.]
Ralph Ternauw: [klokklokklokklok...] Zo is het wel genoeg Thea. [Verslikt zich bijna en er loopt wat over z'n kleren.]
Ik eh, ik moet u bekennen dat ik een, een hele reeks buitengemeen erotiserende emoties ervaar en dat ook de presentie van de camera en het publiek de vehementie van mijn libido, eh, aanzienlijk hebben verhevigd. Dankjewel Thea, je was geweldig.
En de duvel is oud hè?

Met dank aan Pepijn Boon.

Terug naar Teksten