Hij begon in 1967 aan een wekelijkse duo-column met Conny Meslier onder de titel Willens en wetens voor de Haagse Post. Begin 1968 stopte deze serie en begon Van Kooten wekelijks Treitertrends te schrijven voor de Haagse Post. Deze serie liep (met tussenpozen) door tot 1975. Een beperkte bloemlezing uit de columns van de tijd is terug te lezen in Lachen is Gezond (1970). Een selectie van de Treitertrends van Van Kooten is ook terug te lezen in vier bundels: Treitertrends (1969), Treitertrends 2 (1970), Laatste treitertrends (1972) en De ergste treitertrends (1976).

In 1975 ging Van Kooten voor de Haagse Post de column Koot droomt zich af schrijven. Een kleine veertig van deze columns die tussen 1975 en 1977 verschenen, werden gebundeld tot Koot droomt zich af (1977).

De veertien columns die gebundeld zijn in Koot graaft zich autobio (1979), zijn, zoals de titel al aangeeft, een stuk persoonlijker van aard en verschenen ook eerst in de Haagse Post.

Kees van Kooten schrijft sinds midden jaren zeventig bijna wekelijks een column voor het Belgische tijdschrift Humo. Een selectie van deze columns is gebundeld in Modermismen (1984), Meer modermismen (1986), Meest modermismen (1989), Meer dan alle modermismen (1994), Levensnevel (1999), Hilaria (2001) en Tijdelijk nieuw (2003).

Een aantal jaren heeft Van Kooten een column geschreven voor het tijdschrift Rails. Hij stopte hier in 2004 mee uit protest tegen het terugtrekken van een nummer door de NS-directie wegens 'schokkende en aanstootgevende' foto's van Margi Geerlinks. Vier van de columns die Van Kooten schreef voor Rails zijn later verschenen in Hilaria (2001).