'Op de valreep' is een heel beluisterenswaardig radioprogramma, waarin Maartje van Weegen en Aad van den Heuvel terugkijken, op het nieuws van de afgelopen week. ledere keer als ik er naar luister heb ik een autostuur in mijn handen, ik weet ook niet hoe dat komt. Halverwege het programma komt altijd, of vaak, daar wil ik af zijn, een bekende persoonlijkheid aan het woord, die commentaar geeft op een nieuwsfeit van die week.   Misschien komt het omdat, ik, luisterend naar 'Op de valreep', altijd veel aandacht heb voor de dingen om mij heen, maar een feit is dat het even duurt voordat ik mij realiseer dat ik niet de echte bekende Nederlander hoor, maar zijn nagebootste stem. Soms duurt dat 20 seconden, soms bijna een minuut, waaruit kan worden opgemaakt dat de stemimitator iemand is die zijn vak verstaat. Het is dan ook Robert Paul.   Je merkt dat hij het is en niet de gelimiteerde persoonlijkheid,doordat de stem meestal niet precies past bij de echte stem zoals die in je geheugen rondhangt (want niemand is volmaakt, zelfs Robert Paul niet), maar ook omdat hetgeen gezegd wordt toch enigszins afwijkt, karikaturaal is van wat je van die bekende persoonlijkheid mag verwachten. Een vorm van satire dus, die nooit aan het slot 'verklaard' wordt, daar moet je zelf maar achter komen, en dat is ook juist.   Het gevolg was wel, dat ik bij 'Sonja op maandagavond' onontkoombaar even dacht dat ik misschien niet naar de, telefonische adhesiebetuiging van Wim Kan aan het Zuid-Molukkersprogramma 'Vijf jaar later' van Kees Boomkens (KRO, zondagavond) zat te luisteren, maar naar een perfecte imitatie van Wim Kans stem door Robert Paul. Want dat is het gevaar van dat soort imitatiegrappen: je weet op den duur niet meer welke, stem je geloven moet, en welke niet meer.   Ik geef toe: het zou heiligschennis zijn geweest, Wim Kans stem imiteren om hem een warme pleitrede te laten houden voor dat, omstreden programma over de treinkaping bij De Punt en de schoolgijzeling in Boven-Smilde, vijf jaar geleden, maar totaal ondenkbaar zou het ook weer niet geweest zijn, al weten we, na Kans televisie-optreden bij Aad van den Heuvel, dat de VARA niet omzichtig genoeg met de oude maestro kan omspringen. Maar, hij was het wel degelijk, want wat hij zei klonk allemaal heel zinnig en moet door Kees Boomkens met innige tevredenheid in ontvangst zijn genomen.   De mensen worden steeds knapper in het imiteren van andere mensen, dat toonden Kees van Kooten en Wim de Bie zondagavond nog eens aan in 'Van Kooten en De Bie'. Het was volgens mij het gaafste programma dat zij ooit maakten, zonder óok maar één onderdeel waarvan je goedgeefs dacht: vooruit, een zevenenhalf. Het waren allemaal negenenhalfs en tienen. Te beginnen bij de mijmering van Kees over wat hij nu allemaal doen kon en zou gaan doen nu zijn vrouw en kinderen een weekje op vakantie waren en hij alleen thuis was gebleven: een haarscherpe zedenschets over een man alleen die zijn eigen doen en laten analyseert.   Iets dergelijks doet hij trouwens in de magnifieke verhalenbundel 'Veertig', die vorige week is uitgekomen. En te eindigen bij de politieke uitsmijter, waarin Fons van Stee's woordje, 'lef' op de korrel werd genomen. Kees dacht dat hij 'love' had gezegd, Wim hield vol dat hij 'lef' gezegd had...   Tussen die beide onderdelen in zat nog een prachtig portret dat Wim de Bie van zijn grootvader schetste (die autobiografische tv-schetsen van ze behoren niet alleen tot het beste wat ze maken maar zijn mijns inziens ook uniek in de wereld, voor dit soort dat doet niemand, dat durft niemand!), we zagen Wim de Bie als punker, en ook als Henk van der Meyden, die een buitengewoon feestelijk kijkende Kees van Kooten interviewde.   Terwijl anders de balans naar de mannetjes van Kees pleegt over te slaan, sloeg die dit keer duidelijk over naar Wim de Bie, die een zeer grondige studie van de motoriek van Henk van der Meyden bleek te hebben gemaakt en daarmee, blijkens alle reacties in mijn omgeving, minstens zoveel lof oogstte als indertijd met zijn creatie van de pianospelende Pieter van Vollenhoven.   Maar niet alleen in mijn onmiddellijke omgeving, ook ver daarbuiten bleek de waardering groot vóór Wim de Bie's imitatie. Henk van der Meyden was namelijk zo slim-verstandig-handig-eerlijk-aardig (doorstrepen wat niet verlangd wordt) om in zijn rubriek Privé de heren te bedanken 'voor het fantastische programma', waar hij 'met plezier' naar gekeken had, en dat bevestigde wat hij allang wist: 'Nobody's perfect'. Van hem mogen ze elke week op de televisie, schrijft hij, maar de mooiste zin vond ik toch wel deze:   "Ik heb er zelf ook hard om moeten lachen en dat betekent dat het een uitstekende parodie was". Een nieuw kriterium! Maar ik denk dat hij dit allemaal nog oprecht meent ook, al verwoordt hij het wat al te uitbundig...

 

Terug naar Bibliografie