Nederlands Blazers Ensemble: More than a concert. Medewerkers: Kees van Kooten, Wim de Bie. Programma: Rossini, Mozart, Breuker, Weihl, Andriessen, Varèse, Horowitz en Zappa. Paradiso, Amsterdam.   Koot en Bie tijdens hun optreden met het Blazers Ensemble.   Hoewel kaas, klompen en tulpen steeds als ons nationale exportsymbool te boek staan worden er ook nog wel eens andere goederen uitgevoerd. Hele orkesten bijvoorbeeld. En die nemen maar al te graag "aanbiedingen" van ons nationale VVV-kantoor meer. Ik herinner me dat het Residentie Orkest met bloemenmeisjes op pad is geweest en het Rotterdams Philharmonisch meldde vrijdag nog uit Japan dat ter gelegenheid van het eerste bezoek aan de havenstad Kobe, waarmee de Maasstad speciale vriendschapsbanden onderhoudt, een grote houten appel van de Rotterdamse kunstenaar Kees Franse is aangeboden. Bestemd voor het Nakapark.   Het Nederlands Blazers Ensemble vertrekt zondag voor een uitgebreide tournee naar de Verenigde Staten en neemt zelfs een primeur mee: onze nieuwe koningin — Beatrix. De als generale repetities overkomende concerten, met Koot en Bie als "muzikale directeuren", laten geen twijfel bestaan over de opzet die achter dit plan steekt. Alternatieve Holland Promotie. Voor de pauze wordt er keurig muziek gemaakt. Eerst een bewerking van Rossinis ouverture De barbier van Sevilla (je waant je bij een onvervalste Italiaanse banda op het dopsplein), daarna Mozart's meesterwerkje dat als de Serenade KV 37S beroemd is geworden - uiteraard prachtig gespeeld door het Blazers Ensemble. En dan na de pauze gaat er op los, tenminste ik neem aan dat dat de bedoeling is, want zondagavond in Paradiso kwam de engelstalige act van Koot en Bie nogal hortend en stotend op gang. De vaart zit er nog niet echt in, de spitsvondigheden misten soms hun doel (het publiek dus) en de niet aflatende Royal Dutch Promotion leek er af en toe met de haren bijgesleept. Al viel er af en toe ook te lachen om Bie als de oude directeur van het hoforkest van de Oranjes — keurig in pak met vest — en Koot als zijn wat vlottere opvolger bij het New Netherlands Wind Ensemble.   Het is niet voor het eerst dat het Blazers Ensemble op de alternatieve toer naar Amerika gaat. In 1971 maakte de groep er zijn debuut "in hemdsmouwen". In gerenommeerde zalen wel te verstaan. Koot en Bie nu daarover: de heren in de zaal waren nat van de zenuwen en de dames kregen er een stijve van. Een paar jaar geleden werd een amusant diashowtje meegenomen, wat we toen ook in Paradiso voorvertoond kregen. En nu zullen Koot en Bie dus eens de andere kant van koninklijke medaille laten zien. Waarbij ze adrem inhaken op de berichten van een paar dagen geleden dat Juliana voorlopig aanblijft.   Muzikaal menu   De grote culturele belangstelling van de Oranjes, de muzikale menu's die het Nederlands Blazers Ensemble al bij het ontbijt en tijdens werklunches van de koningin placht te brengen (Hindemith en Varèse!), Louis Andriessen koninklijk componist van ex-koningin Juliana, de grote muzikale belangstelling van de nieuwe koningin (heeft de Sound of Music wel twaalf keer gezien), de vlucht naar Amerika van Juliana en Bernhard, de erkenning van het nieuwe regime door landen als Lichtenstein en het Vlaamse deel van België en tot slot de grootste klap voor de Oranjes: de Verenigde Staten zien Beatrix niet zitten.   Het koninklijk budget keldert met vijftig percent! Geen Nederlands Blazers Ensemble meer op Soestdijk. Alleen nog ingeblikte muziek of het paleis. Op de tonen van Breuker's muziek uit De Knop marcheert het ensemble daarop het podium af. Intussen hebben Juliana en Bernhard elkaar in 1928 voor het eerst in Berlijn ontmoet. Omdat hij daar toevallig met zijn makkers was (Tucholsky, Brecht en Mackie Messer) en zij er als dienster aan de kost probeerde te komen. Dit als "conference" bij de Tango-ballade uit Weill's Dreigroschenmusik. Zo worden alle losse nummertjes na de pauze in- en uitgepraat.   Waarbij Bie de goeie ouwe tijd voor zijn rekening neemt en Koot met een hele stapel nieuwe shit muziek komt aanzetten. De verwijzing naar het begrip bladmuziek (sheet music) zal misschien niet iedereen duidelijk zijn geworden. Zoals er meer grapjes tussen podium en zaal bleven steken of niet over de taalbarrière heenkwamen. Waar door de directeuren soms weer aardig op werd ingespeeld. Maar het sterkste onderdeel van dit "Meer dan een concert" leek me toch de muzikale inbreng van het Blazers Ensemble zelf.   Met sterke nummers als Weill's Tango, een oubollige czardas waar ineens violen tevoorschijn komen, een krankzinnige shoeshuffle van Horowitz, Octandre van Varèse en een sterke selectie uit De Knop van Breuker. Alleen heb ik me erover verbaasd waarom slagwerker Martin van Duynhoven zo weinig aan bod komt, terwijl hij speciaal is ingehuurd om mee op tournee te gaan. Maar lekker gezongen werd er weer wel in dat smerige mopje van Mozart: Bona Nox.   More than a concert is als totaalpakket nog niet helemaal rijp voor export. Afgezien van dc vraag natuurlijk hoe al dat maffe geouwehoer van Koot en Bie over het Koninklijk Huis in Amerika bij een doorsnee-publiek zal vallen. Maar zoals de Simplisties Verbondsmannen aan het begin verklaarden: het gaat alleen maar om een candid trip "Ons snoepreisje, wij zouden toch geen Toon Hermans in Amerika willen worden". Koot: "Sterker nog: ik zou niet eens Toon Hermans in Nederland willen zijn!".   Het gaat gewoon om het uitdragen van een stukje Nederlandse cultuur. En daar werken het Nederlands Blazers Ensemble en het Verbond sinds 1976 ook gezamenlijk aan. Vanavond is er een tweede voorvertoning in Paradiso, waar nog wat aan geschaafd kan worden.

 

Terug naar Bibliografie