Twee jaar geleden kondigde zich een nieuwe cabaretgroep aan. "Cebrah", die zich in haar eerste optreden deed kennen als een groepje enthousiaste scholieren. Dat enthousiasme was toen het meest te waarderen element in het programma. Dat scholieren of pas afgestudeerde scholieren een eigen gezicht zouden kunnen tonen is doorgaans wel wat veel gevraagd. Zij beperken zich meestentijds tot het bespotten van die mensen en dingen, die zij ook als slachtoffer hebben gezien bij Kan of Hermans. Maar de kiemen voor goed cabaret waren toen al bij "Cebrah" aanwezig.   Zaterdag heeft het wakkere groepje in Op Gouden Wieken laten zien dat er inderdaad winst te maken viel, want men zette een flinke stap vooruit in vergelijking tot het vorige programma. Dat wil zeggen dat de hoogtepunten een eind boven die van vroeger uitstaken en dat vooral door de teksten van Kees van Kooten, die over een juist gevoel voor wat cabaret nodig heeft, beschikt. Dat demonstreerde hij bij voorbeeld in het beste nummer van "Te hooi en te grap" namelijk "Stroe zeshonderd jaar". In andere nummers verspeelde hij wel eens wat van zijn goede vondsten doordat hij niet kon afblijven van al te voor de hand liggende woordspelinkjes.   Wim de Bie, in zijn teksten de mindere van Kees v. Kooten, wint het in de presentatie al heeft hij jammer genoeg wat van zijn argeloze linkshandigheid van vroeger verloren. Het hele programma maakte echter de indruk dat men naar een eigen gezicht aan het toegroeien is, zoals het zich laat aanzien een typisch Haags, wat relativerend en mild flegmatisch. "Wij nu" ging uit van een prachtige statistiekvondst, maar kwam wat aan toneeluitwerking te kort om er het maximale effect uit te halen, zoals men wel meer de zo werkzame finishing touch verwaarloosde.   Met alle aanmerkingen, die men op "Cebrah" (nog) hebben kan, brachten deze cabaretiers, die naast de genoemden ook Jan Hulsbergen, Marjolein Kuysten en Joop van Keeken in hun midden telden, een programma dat zich best liet waarderen.

 

Terug naar Bibliografie