Het is de nachtmerrie van menige topsporter, programmamaker en artiest: niet op tijd afscheid kunnen nemen. Kees van Kooten (61) besloot vier jaar geleden om het niet zover te laten komen en stopte na 30 jaar de samenwerking met tv-collega Wim de Bie.   Van Kooten ging zich meer dan ooit toeleggen op schrijven. Eerst een kinderboek, vervolgens een bundel korte verhalen en nu dan een toneelstuk. Bij zijn debuut in deze discipline honoreerde hij min of meer een verzoek van zijn dochter, die graag eens wilde samenwerken met twee goede vriendinnen (Nadja Hupscher en Rifka Lodeizen) en een al wat oudere actrice met wie Kim en haar collega's wegliepen: Olga Zuiderhoek. Daarop verzon Van Kooten - heel logisch achteraf - het verhaal over Wina, een actrice op haar retour; iemand die niet ziet dat het beste er allang vanaf is; iemand bovendien die als moeder van drie groot gegroeide dochters altijd zo van zichzelf vervuld is geweest dat haar gezin daarvan een paar flinke tikken heeft meegekregen. Een solovoorstelling wil Wina zelfs op haar oude dag. Wat heet: een tour-de-chant! Toen het stuk in productie werd genomen moest uitgerekend Kim van Kooten voor de eer bedanken (wegens een telkens opgeschoven en een nog immer uitgestelde verfilming van Phileine zegt sorry), waarna in haar plaats Jara Lucieer aanschoof als derde dochter. Zo, zijn we er nu? Nee, want eenmaal achter zijn tekstverwerker besloot Van Kooten om in de schaduw van die monomane actrice ook nog een echtgenoot te laten opdraven, gespeeld door Kees Hulst. Nu alle stukjes van de puzzel in een drie maanden durende tournee op hun plaats vallen, blijkt die rol van Hulst tamelijk cruciaal te zijn. Als de ietwat stoffige burgerman constrasteert hij droogkomisch en doeltreffend met de overige leden in het door vrouwelijke haaibaaien gedomineerde gezin. Neemt niet weg dat Olga Zuiderhoek de spil is waar alles om draait in 'Wina zingt'.   Met haar bijna achteloze acteerstijl en altijd wat lijzige stemgeluid is zij de perfecte vertolkster van de op haar maat gesneden teksten van Van Kooten. Die dialogen vormen sowieso de drijvende kracht van een gesmeerde, flitsende komedie die na anderhalf uur veel te vroeg is afgelopen. Niet alleen gevoelsmatig, maar ook feitelijk: de aangekondigde huwelijkscrisis blijft onopgelost boven het stuk hangen en het einde komt te abrupt.   Het is alsof de entertainer in Kees van Kooten bang was dat het publiek zou afhaken als hij meer tijd had genomen voor alle gezinsperikelen. Ten onrechte, want daarvoor zijn die personages veel te leuk; daar zou je maar wat graag veel langer dan anderhalf uur mee willen optrekken. Zelfs als Wina zingt.

 

Terug naar Bibliografie