Kees van Kooten beschrijft in Annie de laatste maanden van het leven van zijn moeder, Annie van Kooten-Snaauw, die vorig jaar op negenentachtigjarige leeftijd overleed.   Hij doet dat op een onsentimentele en ontroerende manier, zich ervan bewust dat hij dikwijls in gebreke is gebleven en minder liefde heeft gegeven dan hij van haar mocht ontvangen. Door haar toenemende dementering, 'ontgeestelijking', moet zijn moeder haar eigen huis verlaten, vader is twintig jaar geleden al gestorven, en haar intrek nemen in een verzorgingstehuis. Daar valt ze na twee maanden van de trap, raakt in coma en haar zoon en dochter geven gevolg aan het euthanasiepaspoort dat zij al twintig jaar bij zich draagt.   De geschiedenis van deze laatste tijd wordt natuurlijk geregeld vermengd met herinneringen aan vroeger. Annie komt eruit naar voren als een enorm levenslustig en wereldbegaan mens. Vooral voor dieren had zij een absoluut zwak. Haar visie op het bestaan drukte zij uit in gedichten 'over haar huis en tuin, over haar overleden man en haar eigen moeder, (-) over kistkalveren, legbatterijkippen, de jacht en levend gekookte kreeften. Ik heb hier verzen van haar hand over een manke duif, over een eens door mij doodgeslagen vlieg en over een afgedankte stoel.' Daarnaast schreef Annie liedjesteksten ('lappen van smart') en haiku. In eigen beheer, uitgeverij De Liefde, heeft Van Kooten een bundeltje haiku uitgegeven, Waarlangs streek de wind?. Het voorwoord eindigde met de woorden: 'Ik ben trots op mijn moeder'.   Misschien het mooiste van dit moederportret is nu dat er een treffende keuze in is verwerkt uit Annie's poëzie en dat daar niets gênants aan is. Die gedichten, of ze nu geslaagd zijn of niet, komen uit een goed hart en ze passen in dit In Memoriam perfect. Wie dat voor elkaar krijgt, heeft in de omringende tekst de juiste toon getroffen en een moeder opgeroepen die bij deze gedichten hoort. Ergens komt 'dat ontzagwekkende boek' Gesloten huis van Nicolaas Matsier ter sprake, waarover Annie in haar schriftje met gelezen boeken noteert: 'Het mooiste dat ik ooit over afscheid nemen heb gelezen'. Van Kootens Annie heeft, in de verte natuurlijk, wel elementen van Matsiers roman.

 

Terug naar Bibliografie