Met een beetje aarzeling sla je Kees van Kootens nieuwe boekje Annie open. Een verhaal, opgedragen aan zijn zuster Anke, over zijn overleden moeder Annie van Kooten-Snaauw, die vorig jaar op 89-jarige leeftijd overleed. Daar ligt het sentiment op de loer.   Die aarzeling is snel weg, de angst voor sentiment ook. Kees van Kooten heeft een prachtig boekje over oud zijn en sterven geschreven, een verhaal dat nergens larmoyant wordt en steeds herkenbaar is.   Van Kooten was gek op zijn moeder. Dat proef je op elk van de 60 bladzijden, die vertellen van het moment dat zijn moeder haar huis in de Haagse Van Loostraat verlaat en verhuist naar het verzorgingshuis Résidence. Daar valt zij van de trap - ze was vergeten haar bril op te zetten, zoals zij steeds meer begon te vergeten - en overlijdt een paar dagen later in het ziekenhuis.   Kees van Kooten, die vorig jaar diepe indruk maakte met zijn bundel Levensnevel, autobiografische verhalen van een man die ouder wordt, schetst het leven van zijn moeder in kort bestek. Behalve een resumé van de laatste weken van zijn moeder, werd Annie ook een beknopte biografie.   Annie van Kooten schreef graag gedichten en haiku's, over dingen die ze meemaakte, over haar huis en haar tuin, de vogels in die tuin.   Kees van Kooten citeert de gedichten, die hij met door zijn moeder geschreven 'tragikomsche liedteksten' - lappen van smart - thuis bewaarde in de kartonnen doos met het opschrift Annie.   Dit boekje over zijn moeder hoort voor Kees van Kooten (58) bij de loop der dingen. Zijn moeder heeft hem nooit gevraagd of hij over zijn ouders zou gaan schrijven na hun dood:   'Ze wist het wel; het gaat niet anders. Veel schrijvers kunnen pas met hun dode moeder verder leven als zij het hebben opgeschreven.' Daarom is dit boekje er.   Er zitten ontroerende passages in Annie, ontroerend omdat Kees van Kooten grote woorden mijdt. Hij bladert in een cahier waarin zijn moeder opmerkingen noteerde over 312 boeken die ze heeft gelezen: '(...) ik krijg een droeve opvlieger wanneer ik lees dat mijn moeder achter Veertig ('vreselijk geschrokken!') heeft geschreven.' Veertig is het persoonlijke boek dat Van Kooten maakte toen hij 40 was geworden.   Prachtig is zijn woordkeus. Zijn moeder 'begint op de tast te glimlachen'. Als hij huize Résidence verlaat, noteert hij: 'Ik heb mijn intelligente kind naar een crèche voor zwakbegaafde kleuters gebracht en gezien dat het er met niet eentje zal kunnen spelen.' Bij een herinnering heeft hij 'een verschrikkelijk terugdenkbeeld'.   In een haiku karakteriseert Annie van Kooten-Snaauw haar ouderdom:   'Uitgevallen roos/ siert nog even de paden/ met een feesttapijt.'   Mooier had de moeder dit boekje van haar zoon niet kunnen typeren.

 

Terug naar Bibliografie