Kees van Kooten (1941) is cabaretier en schrijver. Jarenlang maakte hij samen met zijn oude schoolvriend Wim de Bie satirische televisieprogramma' s. In 1969 debuteerde hij als schrijver met Treitertrends (columns). Sindsdien volgden vele boeken.   Annie van Kooten kan niet langer meer thuis wonen. Ze valt te vaak over de losliggende Perzische tapijtjes en is vergeetachtig. Zoon Kees en dochter Anke hebben een kamer voor haar geregeld in het chique verzorgingstehuis 'de Residence', bij haar in de buurt. Vlak na de verhuizing, overlijdt ze. Annie; een bijzonder boek over een bijzondere vrouw.   'Vooral wanneer er woedende varkensboeren op de televisie zijn of hongerbeelden uit Afrika of als het buiten glad is, ben ik blij dat mijn moeder dood is'. Dat zijn de eerste regels uit Annie, die een groot mensen- en dierenvriend was en een overtuigd vegetariër en dichteres. Kees citeert rijkelijk uit haar werk:   'Afgedankt' Langs de stoeprand als door de storm opeengesmeten huisraad; afgedankt.   De stoel in het midden neemt in de druilende regen de kleur aan van de avond en spreidt gastvrij zijn armen voor de zwerfkat.   Allebei voor één nacht in hun eer hersteld.'   Annies pennenvruchten zijn (helaas) alleen in eigen beheer uitgegeven onder de titel: Waarlangs streek de wind?. De op één na laatste haiku van dat boekje luidt:   'Niets lieten ze staan, de erfgenamen; alleen haar kamerplanten.'   Dit gedicht verklaart de kolossale varen die sinds driekwart jaar in de vensterbank van Kees staat. Net als de sanseveria's ter weerszijden van zijn bed en de uitzinnige rubberplant in de keuken.   Humor en emoties   Het knappe van dit boek is dat het zowel ontroerend als grappig is. Af en toe nijgt het naar iets kleffigs maar de luchtige toon en opmerkingen van Kees van Kooten fleuren het verhaal steeds weer op. Als Annie overleden is en Kees haar huis - dat nog niet verkocht is - gaat opruimen, vindt hij een papierberg van bedelbrieven op de mat. Ze zijn afkomstig van charitatieve instellingen, waar Annie iedere maand een tientje aan gaf van haar kleine pensioen. In de woonkamer ligt een onafgemaakte brief aan de president van Zuid-Korea. Het had een protestbrief moeten worden, tegen de legalisering van de verkoop van hondenvlees: 'Zeer geachte heer, Als u niet zoals ik vijf honden heeft mogen hebben, dan kunt u eenvoudig niet weten hoeveel liefde...' Verder is Annie nooit gekomen.   Koppensnellen:   De Telegraaf: 'Een liefdevoller eerbetoon aan een moeder is bijna niet mogelijk.' NRC: 'Net als in Koot graaft zich autobio is Van Kooten erin geslaagd om met een handvol woorden een zaak van leven en dood even humoristisch als gevoelig te behandelen.' AD: 'Kees van Kooten heeft een prachtig boekje over oud zijn en sterven geschreven, een verhaal dat nergens larmoyant wordt en steeds herkenbaar is.'

 

Terug naar Bibliografie