Het heeft op zich al iets bizars dat je Hilaria moet lezen met een aardappelschilmesje in de aanslag.
Je moet de bladen opensnijden voordat je de pagina's kunt opslaan. Bizar, omdat dit ouderwetse klusje niet past bij de aard van het boek. Hilaria lijkt in niets op het ingebonden kleinood dat de lezer met een vouwbeen zo strak mogelijk opensnijdt om al te rafelige randen van het geschept papier te voorkomen. Van Kootens nieuweling heeft meer weg van een magazine: glimmend papier, alles in kleur en een boel plaatjes. Het is een bundeling observaties, op de actualiteit geent. Van Kooten geeft een raak beeld van onze tijd door ons taalgebruik na te bootsen. Mooi voorbeeld daarvan is het hoertje dat klaagt over bellende klanten: 'Gisteravond kreeg ik zo'n zakenpik die komt bellend binnen, maakt dan of hij in Hints zit duidelijk wat hij van me wil, ik doe mijn werk, hij al die tijd gewoon blijven babbelen, het ging eerst over een transport van motoren naar Gent, en daarna nog een gesprek in het Engels met allemaal getallen en als hij voordat hij klaarkwam nou even had afgehaakt, maar nee hoor, meneer blijft gewoon yes yes no no zeggen, hij maakt zo'n hoofdgebaar van komop met die tissue en loopt doorlullend de deur uit!'
Van Kooten heeft een fantastische manier om krantenartikelen te verwerken. Een verontrustend stukje over migrantenkinderen die niet blijken te kunnen huppelen, zorgt bijvoorbeeld voor de oproep dat er meer gehuppeld moet worden. 'Huppelen staat vrolijk, huppelen is gezond, huppelen spaart tijd.' Een combinatie van actualiteit en gekkigheid. Hoogtepunt is het interview met de schrijver van 'Wij in de Rij', een boekje vol visuele rijmpjes om asielzoekers vertrouwd te maken met het Nederlands. Vol foto's van een hand op de plant, een moer op de vloer, een spin op de kin, en slagroom op... -inderdaad- de slagboom.
|