Het nieuwe boek van Kees van Kooten, Hilaria (dat woord bestaat slechts in het Van Kootiaans en betekent zoveel als vrolijkheden), laat zien hoe moeilijk het is op papier leuk te zijn. Papieren humor is immers ook gebonden aan de smaak van de lezer. Velen zullen het rijk met tekeningetjes en foto's geillustreerde Hilaria amusant vinden. Ik vind het maar zo zo.   Kees van Kooten houdt zich in korte teksten en beelden bezig met dingen die hem verbazen, ergeren en vermaken. In Nederland, maar ook in Frankrijk, waar hij een tweede huis heeft. De meeste mensenvreugde - hij gebruikt dat woord zelf - bezorgt hij mij in zijn stukken over taal: het prachtige Gnis over het verdwijnen van het woordje er en Lingua Distingua dat hij in pseudo-Latijn schreef dat iedereen begrijpt als je de tekst hardop leest.   De verhaaltjes Mijn beste mop en Papa Razzo, waarin beschrijft dat hij op een Frans vliegveld de Engelse actrice Joanna Lumley (Patsy in Absolutely Fabulous) ziet maar haar niet durft aanspreken, zijn bijna ontroerend. Want klasse heeft Van Kooten natuurlijk!   Als ik nu die andere stukken nog eens herlees en me er Kees van Kootens stem en gezicht bij voorstel... Worden ze dan wellicht leuker?

 

Terug naar Bibliografie